Kiam venis mi al mondo, Tiam konis mi nur nulon Nun mi estas Gabriela Gabriela, he, karaj kunuloj
Tia estis mi, tia estas mi, Tia estos mi, tia ĉiam plu Gabriela, ĉiam Gabriela! Kiu baptis min, kiu nomis min Ne allogas min, tia estas mi Gabriela, ĉiam Gabriela!
Kiam venis mi al mondo, Tiam konis mi nur nulon Nun mi estas Gabriela Gabriela, he, karaj kunuloj
Tia estis mi, tia estas mi, Tia estos mi, tia ĉiam plu Gabriela, ĉiam Gabriela! Ĉiam ĉi fatal', bona ideal', Amo al real', ĝuo ĝis final' Gabriela, ĉiam Gabriela!
Ho Maria Senmakulata, Dipatrin', mi fidas Vin. Tute pura, tute bela, Mi esperas nur je Vi. Gravediĝis Vi senpeke, Korpatrin', zorgu pri mi.
Vi, Maria, Purega estas, Daŭra Ĝojo, Lum' de l' Sun'; Vi, Aŭroro de l' Espero, Pro Vi, al mond' venis Lum'. Ho Portal' de l' Lumo Dia, Monda Lum' estas Jesu'.
Panjo Sankta, Grace plena, Venas gefilar' al Vi: Tuta Braganc' San-Paŭlia, "Conceição do Jaguari", Vin proklamis Patronino; Gent' esperas nur je Vi.
Sinjorino de Braganco, Virgpatrin' de l' Eternul', La Stel', kiu al ni brilas, Dolĉa Panjo ĉe la kruc'; Gvidu Homojn de Braganco Al sekvado de Jesu'.
Se mi povus, dum nur horo, Tiun amon kun valoro Donus mi al via koro Tiun amon ja dum ĉiu horo
Proksimiĝu sen timeto Restu apud mia kor' Venu aŭdi ĉi sekreton Kaŝiĝintan en kanzono-ŝor'
Se vi scius, kiel ŝatas Mi ĉi vian odoron de flor' Vi ne neus vian kison Al mi, kiu perdiĝas en plor'
Ploras fluto kaj gitaro Ploras mi, la trobador' Ploras milde, sen bruaro, Parolante pri am' en ĉi ŝor'
Kiam pasas vi, tre bela, Sur ĉi strato banita je sun' Mia koro tre anhela Forgesigas min eĉ pri fortun'
Venu haste, sen timeto Estas via mia kor' Tial gardis mi sekreton Kaŝiĝintan en kanzono-ŝor' En la fundo de ĉi mia kor'
Rim: - Ŝoro = brazila muzikstilo (laŭ Terminaro Brazila Muziko kaj Vortaro de Túlio Flores). - La partituro de tiu ĉi muzikaĵo estas disponebla ĉe Klubo Brazila Muziko.
Alveninta hejme neni’ min konsolas Vi ĉiam afliktita Sur okuloj larmoj, pro tranĉad’ de cepo Vi, ho, vi tiom bela
Portas vi koka-kolaon mi trinkas La manĝaĵon pretan, mi manĝas, manĝas Manĝas, manĝas, manĝas Vin, he! Komprenas vi malmulte El la jam dirita Foriri do mi volas Iri for mi volas Kaj volas, ke kun mi vi ankaŭ iru
Mi sidiĝas, mi fumas, mi manĝas, mi ne eltenas Vi estas ja ĝuinda Mi volas jes bruligi la apartamenton Vi certe ja ne kredas
Venu dolĉigita kaf', mi trinkas, Venu la deserto, mi manĝas Manĝas, manĝas, manĝas, manĝas Vin, he! Vi sciu, ke mi volas kuri mondon Eĉ en danĝero Foriri do mi volas Iri for mi volas Kaj volas, ke kun mi vi ankaŭ iru
(Originala titolo: Ovelha negra) Verkis: Rita Lee Traduko: Laís Lyra
Facile kondukis mi la vivon Mi ŝatis ripozon kaj trankvilon Ho Di’ tiom da pasinta temp’ Nesciante Uh uh Al mi tiam diris mia patro: “Vi inter ni estas nigra ŝafo Jam estas momento por ke vi Konsciiĝu” Uh uh “Foriru”
Kara, kara Voki efikas ja ne! Se perdita oni estas Kaj sen loko en la Ter' Kara, kara Atendi indas ja ne! Forkapigu tiun penson Kaj ordiĝos la ceter’
(Originala titolo: A paz do coração) Verkis: Flávio Fonseca sur teksto de Fénelon (el Evangelio laŭ Spiritismo, de Allan Kardec, ĉapitro V, ero 23 - portugaligo de Guillon Ribeiro, Eldono FEB) Traduko: Flávio Fonseca
La homo, Anstataŭ serĉi tuj la pacon de la kor', Sola feliĉo reala en ĉi tiu mondo, Li nur montriĝas avida Je ĉio kio agitos lin, konfuzos lin, Kaj, stranga misafer'! La homo, Kvazaŭ pro intenco, Kreas por si mem atencon Kontraŭan al la propra prosper'.
Sub la sun' de Kujaba’, kisar’, kissonĝo, kisar’, kissonĝo, kisar’, kissonĝo, ja rev’. De Brazilj’, aŭ de ni mem, la tem’, la am’; la sem’, la am’; la tem’, la am’; ja rev’. Semadante tra l’ semajn’ amajn semojn, ie ajn, ĝis la fin’, la stacidom’, ni, ne pli ol unu hom’. Ni, ne pli ol unu hom’. Nur batitaj de la temp’ (tiu monstro) kaj distanc’. Eĉ ĉe l’ bruo de l’ stacidom’ ni ekkriis: ĝis la am’! ni ekkriis: ĝis la Om!
Rim: - Kujabao = urbo en centrokcidento de Brazilo. - Braziljo = ĉefurbo de Brazilo. - Om = (aŭ aum) estas la praa sankta sono kaj spirita simbolo de hinduismo, budhismo kaj aliaj aziaj tradicioj, reprezentanta la universon kaj kreadon.
En mian vivon, mi! En mian vivon, mi! Mi metu unu vangon da virino, Ne unu, plurajn, pli Ne unu, plurajn, plu Ne unu, plurajn, pli Ne unu, plurajn, plu. Kaj metu unu horon da ekzerco, Ne unu, plurajn, pli Ne unu, plurajn, plu Ne unu, plurajn, pli Ne unu, plurajn, plu.
En mian vivon, mi! En mian vivon, mi! Kaj unu stokon da bier' kaj vino, Ne unu, plurajn, pli Ne unu, plurajn, plu Ne unu, plurajn, pli Ne unu, plurajn, plu. Kaj unu plekton da parol' kaj ŝerco, Ne unu, plurajn, pli Ne unu, plurajn, plu Ne unu, plurajn, pli Ne unu, plurajn, plu.
Rim: Teksto kaj melodio publikigitaj en la revuo Melodia, n-ro 1, Eldonejo Fonto, 1990. Oni trovis nenie la harmonion, do la akordoj ĉi tie prezentataj estas sugestitaj de Flávio Fonseca.
Vi, aperas en la vojŝtonoj, kiujn mi devas konverti en florojn. Vi, aperas en la floroj, kiu stimulas miajn matenojn. Vi, aperas en miaj matenoj subtileme kaj mildigante mian laboron. Vi, aperas en mia laboro, transformante min en laborulo de la sinjoro.
Brunino, estu mia fianĉino! En mia koro estas nun katen'. Subite brulis am' en mia sino, ĉar mi ekvidis vin en vic' de l' magazen'.
Via rigard', en vico de viando, redonis ardon al ĉi tiu sol'. Por sekvi vin ne gravis la demando, ĉu estas mi en vic' de riz' aŭ fazeol'...
Brunino, estu mia fianĉino! Mia dometo vin atendas jam. Jam batas nova kor' en mia sino, kaj vicoj estas nun por mi vicoj de am'...
Rim:
- El la libro 100 jaroj da kantado: Kultura Kooperativo de Esperanto, 1989.
- Registrita en la albumo Karnavale.
Obs:
- Do livro 100 jaroj da kantado: Kultura Kooperativo de Esperanto, 1989.
- Gravada no álbum Karnavale.
(Originala titolo: Spanish girl) Verkis: Julio Iglesias k Manuel de la Calva k Ramón Arcusa Traduko: Erick Fishuk
Ŝi ĉiam paŝas tre bele, L' okuloj ŝiaj vidas tre cele. Se ŝi ridetas, ĉarmas min, Ho, ho, ho, hispana knabin'.
Dum plibonigas l' animon, Rapide ŝi estingas la timon. La propran volon amas ŝi, Ho, ho, ho, hispana knabin'.
Ĉarmigis mi tuj en l' unua nia trov', Ne volas mi kondukti kiel stulta bov'. Nun estas mi feliĉa tre, Rideti povas mi al ŝi, Jam estas granda la pasi'.
Ŝi estas monto kaj maro, Ŝi estas pluvo, vento, stelaro, Ŝi estas mia bela sonĝ', Ho, ho, ho, hispana knabin'.
Ŝi estas nokto, vespero, De la kuraĝo, ŝi estas ero, Al ŝi, mi estas fidelec', Ho, ho, ho, hispana knabin'.
Malbona lup' eliris por
Formanĝi iun en vesper'
Kun poŝo sen moner'
Li provis kaj
Finiĝis tuj la gaj'
En banvesto junulin'
La aŭton aŭdis, tamen ŝin
Ne trompis la insisto
De l' lupo eĉ en tristo
Ĉar nia junulin'
Ne forgesis de l' avin'
Konsilojn pri la lupoj —
Ili povus manĝi ŝin.
Lupo kantas, petas,
Promesas ĉion kun tro-am'
Kaj diras, ke kiel lupo
Li ne rezistas al kostum' de ban'
La knabino vidis do
Ke l' lupo jam ŝin amas tro
Do lupoj ofensivaj
En ver' jen la naivaj
Kaj mi nur diru pli,
Ke ŝi ligis per katen'
La lupon, kiu ne
Plu povas pensi pri manĝem'.
...Naivulo!...
KURIOZAĴO: Tiu ĉi kanto estis verkita post konversacio kun la komerca direktoro de la diskeldonejo Odeon, en kiu li sugestis al Ronaldo Bôscoli atenti la rokmuzikon de Celly kaj Tony Campelo, kiu estis teme pli proksima al la juna publiko, kaj tial pli sukcesa. Bôscoli iris hejmen pensante pri tio kaj decidis verki tekston plenan je malico, tute kontrastan al la plimulto de la bosanovaĵoj, kiuj estis komplete senseksaj, temantaj pri barketoj kaj floroj. (Fonto: Wikipedia)
