Ho, vi nur dancas kun li Pretekste sen kompromiso Nu, ĉesu tuj tiun mison Mi ne estiĝos bufon' Ho, vin venigis ja mi Ne agu kvazaŭ fi-stulta Por ke ne sonu insultaj Vortoj en salon'
Oni ludas sambon Mi al danc' invitas vin Respondas vi: "Ne, oni jam invitis min" Kaj karuselas kun li Ĝoje antaŭ kulis' Kiam finas sambo Vi aplaŭdas, krias bis!
Mi ne konas kobrospuron Nek felon de lupoviro Se mi restos, mi nur perdos, Mi tuj perdos je foriro Ĉar mi ja estas viro Ĉar mi ja estas viro Knabin', mi estas viro Knabin', mi estas vir' Ja estas mi...
Kaj antaŭ la naskiĝo mem Mi iam-tiam aŭdis tion, Pro patrina esperem' "Dio mia, mi deziras, Ke ĉi-ulo estu viro, Vera viro sen maltro'" Panjo, jen nun estas mi, Mi estas tie ĉi: Vir' kun majuskla V! Ja estas mi...
(REFRENO)
Kobro! Viro! Perdo! Iro! Ĉar mi ja estas viro Ĉar mi ja estas viro Knabin', mi estas viro Knabin', mi estas viro
Vere kun majuskla V Kun tia V mi vere viras Se al vi plu estas dub', Vi rimarku mian nomon Kaj mi baldaŭ amindumos Amindumos por edziĝ' Ho! Maria kredas min Maria kredas min Vir' kun majuskla V Ja estas mi...
(REFRENO)
Kobro! Viro! Perdo! Iro! Ĉar mi ja estas viro Ĉar mi ja estas viro Knabin', mi estas viro Knabin', mi estas viro
Neu, ve al mi, vian kareson
Diru, ke vi jam forgesis min
Tretu, sed kontrolu la agreson,
Tiun koron kiu amas vin
Diru ke ĉi ploro estas fia
Sed ne forgesu ke vi iam estis mia
Diru: mi ne volas vin,
Neu tiun amon ĉi
Mi montros la buŝon amitan
Ankoraŭ markitan
De la kis' de vi.
Ho citron', ho citronujo Ho mia jakarandarb' Unufoje, ŝkindolele' Alifoje, ŝkindolala'
Rim: ŝkindolele' kaj ŝkindolala' estas sensignifaj vortoj, cele al plenigo de la melodio per ritmaj sonoj. Obs: ŝkindolele' e ŝkindolala' são palavras sem significado, para preencher a melodia com sons rítmicos.
Podie, surplace, en cirko, sur benko de staci' Kuranta sen lumo, surmura skribumo Novaĵ' venos tuj pri mi, Nomada, vaganta, Malsupre de ponto Kantanta Malsupre de l' tero Kantanta Kaj priparolata Kantanta
Falinta, flirtanta, fripono, frapanta, malbanal' Fuĝanta la sklavo, aŭ tute freneza Kun la propra festival' Nomada, vaganta, Malsupre de ponto Kantanta Malsupre de l' tero Kantanta Kaj priparolata Kantanta
Poeto, pajaco, pirato, la sparko, vaganta hebre' (Kantanta) Dormanta sur vojo, refojo, refojo Antaŭ mi la mond-are' Nomada, vaganta Malsupre de ponto Kantanta Malsupre de l' tero Kantanta Kaj priparolata Kantanta
Ke ĉiuj miaj nervoj petegas al mi Ke ĉiuj la organoj postulas al mi Kaj venas afliktego terura al mi Pri kio jam ne hontas, nun nek iam pli Pri kio jam ne regas, nun nek iam pli Kaj ĝi ne havas saĝon
Kio okazas al vi, Ke venas sen permeso, okazas al vi Ke donas ne malstreson, okazas al vi Ĉu eble la kareso nun bruskas min tia? Ĉu tiu estas horo por vago devia? Ĉu eble li nur foras dum tago pasia? Ĉu eble li foriris en fikompanio? Ĉu ĉi infano portas al mi agonion? Ĉu ĉi kompano ne lacas lanĉi defion? Jen io sen ripozo, nun nek iam pli Jen io sen laciĝo, nun nek iam pli Jen io sen limigo
Kio okazas al ni, Ke tohuvabohuas, senceremonia, Ke malobeas nin, kvazaŭ revolucia Ke ŝajnas kana brando senprohibicia Ke ŝajnas malsaniĝo pro festo orgia Nekontrolebla eĉ de ordon’ religia Nekuracebla eĉ per ungvent’ farmacia Eĉ ne per sorĉa provo, ne ĉio Bahia Eĉ ne per la sanktuloj, okazas al ni Pri kio jam ne regas, nun nek iam pli Pri kio jam ne hontas, nun nek iam pli Kaj ĝi ne havas saĝon
Kion supozas do vi? Ke oni suspiradas en la alkovoj Ke oni susuradas verse en blovoj Ke oni kombinadas tra noktaj lokoj Ke oni havas kape kaj en alvokoj Ke pro ĝi la kandeloj lumas je dekoj Ke en drinkejoj kvazaŭ aŭdiĝas blekoj Kaj krioj en foiroj, ja kun certeco Kun tuta natureco, supozas do vi Pri kio mi ne certas, nun nek iam pli Pri kio la riparo ekzistas ne pli Kaj ĝi ne havas grandon
Kion supozas do vi? Ke vivas en ideoj de geamantoj Ke kantas la poetoj kaj delirantoj Ke ĵuras la profetoj en vinaj gradoj Ke estas en pilgrimo de la kriplado Kaj en la fantazio de la kapricoj Kaj en la ĉiutago de meretricoj En planoj de banditoj, de nehelpitoj En ĉiu infinito, supozas do vi Pri kio jam ne decas, nun nek iam pli Pri kio la cenzuro ekzistas ne pli Kaj ĝi ne havas sencon
Kion supozas do vi? Ke ĉiuj la avertoj evitos ne la Ĉar ĉiuj ridoj certe defios pro ar' Ĉar ĉiuj sonoriloj sonoros kun klar' Ĉar ĉiuj himnoj trilos konsekrante ja Kaj ĉiuj knaboj fine impetos el tra Kaj ĉiuj la destinoj renkontiĝos, ha! Kaj eĉ Eterna Patro, irinta ne al Vidante ĉi inferon nur benos ĝin, pa! Pri kio jam ne regas, nun nek iam pli Pri kio jam ne hontas, nun nek iam pli Kaj ĝi ne havas saĝon
Kio kun lant' el lontan' Agacas mian enon kun lant' el lontan' Burĝonas ĝi, florpremo kun lant' el lontan' Survojas en vizaĝon ruĝiga ĉikan' Senkaŝe min perfidas kun dol' ĉarlatan' Korpremas al konfeso sen vol' aŭ spontan' Ne eblas plu afekto de sperta infan' Sinmontras la obsedo kaj laŭtas rikan' Devigas min, senhejma, almozi pro pan' Pri kio senmezuras, kaj nun por ĉiam' Pri kio senrimedas, kaj nun por ĉiam' Pri kio senreceptas
Kio kun lant' el lontan' Subitas el la eno sen permes' nia Primokas sindetenon eĉ anarkian Kaj ardas ĝi, veneno afrodizia Samkiel la mieno festanemia Ne savas la advento nek haleluja' Nek la medikamentoj de familian' Nek ĉiu sorĉotento plenalkemia Kaj aro da sanktuloj kun lant' el lontan' Pri kio ne ripozas, kaj nun por ĉiam' Pri kio ne laciĝas, kaj nun por ĉiam' Pri kio ne limiĝas
Kio kun lant' el lontan' Bruligas min el eno, kun lant' en lontan' Malhelpas la dormemon, kun lant' el lontan' Provokas mian ĝemon pro ardo je flam' Incitas korpan tremon, forpreniĝas san' Kaj ŝvitas mi pro ĝeno, inundo je van' Kaj ĉiuj miaj nervoj suplikas en klan' Impetas miaene tre febla organ' Eruptas mi pro tim', kiel lafa vulkan' Pri kio ne hontiĝas, kaj nun por ĉiam' Pri kio ne regeblas, kaj nun por ĉiam' Pri kio ne prudentas
Kio okazas al mi, Ke tuŝas min interne, okazas al mi Ke ĝermas je la haŭto, okazas al mi Kaj iras al la vangoj kaj ruĝigas min Kaj iĝas okulfrapa, perfidanta min Kaj premas mian bruston, montriĝas konfes’ Pri kio jam ne ĝustas, sen hipokritec’ Pri kio jam ne justas je ies forges’ Kaj kio igas min almozanto de pec’ Jen io sen mezuro, kaj nun kaj sen ĉes’ Jen io sen rimedo, kaj nun kaj sen ĉes’ Jen io sen klarigo
Kio okazas al ni, Ke tohuvabohuas, senceremonia, Ke malobeas nin, kvazaŭ revolucia Ke ŝajnas kana brando senprohibicia Ke ŝajnas malsaniĝo pro festo orgia Nekontrolebla eĉ de ordon’ religia Nekuracebla eĉ per ungvent’ farmacia Eĉ ne per sorĉa provo, eĉ ne alĥemia Eĉ ne per la sanktuloj, okazas al mi Jen io sen ripozo, kaj nun kaj sen ĉes’ Jen io sen laciĝo, kaj nun kaj sen ĉes’ Jen io sen limigo
Kio okazas al mi, Ke mi interne brulas, okazas al mi Ke ĝenas mian dormon, okazas al mi Kaj ĉiuj la tremadoj agitas al mi Kaj ĉiuj la ardadoj incitas al mi Ke ĉiuj la ŝvitadoj inundas al mi Ke ĉiuj miaj nervoj petegas al mi Ke ĉiuj la organoj postulas al mi Kaj venas afliktego terura al mi Jen io sen honteco, kaj nun kaj sen ĉes’ Jen io sen regado, kaj nun kaj sen ĉes’ Jen io sen saĝeco
Gvidu vin l' ekzemplo
De tiuj virinoj atenaj
Vivantaj por siaj edzoj
Fier' kaj raso atenaj
Por ami, parfumo en sin’
Laktoban’, ornamoj sen fin'
Kaj bukloplenaj
Mistraktitaj, ili senplore,
Surgenue petas elkore
Pli pezajn penojn, katenojn
Gvidu vin l' ekzemplo
De tiuj virinoj atenaj
Por l' edzoj ili suferas
Regantaj fortoj atenaj
Forŝipiĝinte ĉiuj soldatoj,
Ili teksas longajn brodaĵojn
Plurkvarentene.
Kaj kiam revene, avide,
Tiuj volas per fort', senbride,
Karesojn plene, obscene.
Gvidu vin l' ekzemplo
De tiuj virinoj atenaj
Nudaj por siaj edzoj
Militemuloj atenaj
Kiam tiuj dronas en vinon
Ofte serĉas karesojn, virinon
De la verbenoj
Sed je noktofino, diseraj
Reiras ili al brakoj teneraj
De siaj etaj Helenoj
Gvidu vin l' ekzemplo
De tiuj virinoj atenaj
Generas ili por l' edzoj
La novajn idojn atenajn
Ili ne havas emon, preferojn,
Nek malvirtojn, nek la esperojn
Nur timoplenon
Nek la revojn, nur l' antaŭsentojn
Pri siaj viroj, maroj, turmentoj,
Belaj havenaj sirenoj
Gvidu vin l' ekzemplo
De tiuj virinoj atenaj
Timantaj pri siaj edzoj
Heroamantoj atenaj
Amintaj kaj junaj vidvinoj
kaj restintaj gravedulinoj
Sobre sintenaj
Funebre vestitaj sin kovas
Konformiĝas kaj tuj retrovas
Siajn okupojn, serenaj
Gvidu vin l' ekzemplo
De tiuj virinoj atenaj
Velkantaj por siaj edzoj
Fier' kaj raso atenaj
Rim (Noto de la tradukinto): Tiu ĉi kanzono, verkita en 1976, estas kritiko de la aŭtoro kaj al la duaranga rolo de virinoj en la tiama socio kaj al pasiveco dum la militista diktaturo, kiun Brazilo spertis inter 1964 kaj 1985.
