Ĉie — rido
Ho! — jen plena gajo
Pli ol mil pajacoj en la bal'
Arlekeno ie ploras
Pro la am' de Kolombina
Enmeze de l' karnaval'
Mi ĝojas revidi vin
Tuta jaro jam pasis
Ĉar estis dum la karnaval'
Mi estas la pierot'
Preninta vin,
Kisinta vin, mia am'
En tiun nigran maskaĵon,
Sur via vizaĝo,
Mi finos ĉi tiun saŭdadon —
Nun mi kisos vin...
Estas karnaval' —
Vi pardonu min!...
Pasos tuj Sur l' avenuo samba popular' La paralelepipedoj de la malnova urbo Ĉi-nokte brilos sen kompar'
Pro l' memor' De la eternaj samboj en l' are' Ke tie ĉi piedoj sangis tre Ke multaj pra-sambadis en pase'
Sed iam, Bedaŭrinda paĝ' en historio, Jam paligita ĉe l' generacio De nia nova junular',
Dormadis La patrolando tiel senatenta, Ke ne konsciis pri l' ŝtel' evidenta Dum la perfida negocar'
La homoj Iradis blinde tra la kontinento Portante ŝtonojn, kvazaŭ ia pento, Por la konstru' de katedral'
Kaj en la final' Ili nur rajtis, por nedaŭra real', Ekspiri en epidemio Kiu nomiĝis karnaval' La karnaval', la karnaval' (Pasos tuj)
Aplaŭdojn por la al' de vor-baronoj La grupo de nigraj Napoleonoj Kaj la pigmeoj de l' bulvard'
Atentu, ho Di', Aŭdiĝas urbe tiu ĉi melodi' Pri evolu' de libereco Ĝis mateniĝa sunradi'
Kia vivo bona, lere' Kia vivo bona, lara' Flago de la sanatoria total', pasos tuj Kia vivo bona, lere' Kia vivo bona, lara' Flago de la sanatoria total', Pasos tuj
Joaquim José da Silva Xavier
Forpasis iam en april'
Pro sendependeco de Brazil'
Perfidita, li ne perfidis, aj!
En la Konspiro de Minas-Ĵerajs'
Joaquim José da Silva Xavier
Jen la nomo de Tiradentes
Pro nia libero
Estis li martirigata
Estu ĉi hero'
Por ĉiam de ni memorata.
Rim: - Proksimuma prononco de lia nomo: Ĵuakin' Ĵuze' da Siŭva Ŝavieh'
KURIOZAĴO: Joaquim José da Silva Xavier estis alnomata Tiradentes (t.e. dentodeprenisto), ĉar li estis dentisto. Simbolulo de la tielnomata Minasa Konspiro, li estas civitana patrono de Brazilo, krom patrono de la Milita kaj Civitana Policoj. Ekde la komenco de respublika sistemo en Brazilo (en 1889), Tiradentes estas konsiderata kiel nacia heroo. La tago de lia mortigo, la 21ª de aprilo, estas nacia feria tago. (Fonto: Wikipedia)
Tiu ĉi kanto estis verkita por la defilo de Samblernejo Império Serrano en la Karnavalo de 1949.
Aŭskultu min, doktora moŝto! Eĉ por farun' jam estas nun tro granda kosto! Kaj tiun ĉi situacion vi ne ŝanĝas: Se mi tagmanĝas, en vespero mi ne manĝas!
Doktora moŝto, mi bezonas monon, ĉar devas solvi la semajnan manĝbezonon! Kiel mi manĝos? Scivolas mi pri tio! Donu la solvon via Ministerio... Mi min plu ne regas... Mi ja laboregas por malmulta gajno...
En Kristnasko por mi ne estis festo, ĉar mian domon faligis la tempesto! Sed nun por mi ne gravas tiu fal'! Mi dancos en la bal', ĉar estas karnaval'!
Rim: - El la libro 100 jaroj da kantado: Kultura Kooperativo de Esperanto, 1989. - Registrita en la albumoj Karnavalo en Rio kaj Karnavale, de Sylla Chaves. En ili kantas Joel de Castro.
Francinjo Mojosa, Martinikanino, Vestiĝas nur per ŝelo De banan' kun tanino.
Ŝi ne portas robon, kalson' estas for La vintro por ŝi, jen somera aŭror' Ekzistencialisto (en plena furor'!), Ŝi ĉiam nur agas laŭ dikto de l' kor'
Rim (N.T.): En la originalo, "Chiquita" estas kvazaŭ hispanigo de la portugala karesa formo por la nomo Franciskino kaj hispana por la vortoj "eta", "etulino".
Kun ĉiu klubano ĉi de Pernambuko, min vestas ne la ŝelo de banano sed tuko.
En bluzo kaj jupo aŭ en pantalono, por ni estas vintro, malvarma sezono.
Por mi ekzistismo ne estas ordono, ne, ĉion mi faras laŭ kora propono.
Rim: Tiu ĉi parodio estas inversigo de la originala temo, en kiu la virino Chiquita Bacana sin vestas per banana ŝelo, ĉar por ŝi estas ĉiam somero. Kaj la adjektivo bacana signifas "mojosa".
Ze-Perejra, kun Petro la Unua, alvenis el Portugalio. Kaj tiele, en tiu tempo frua, naskiĝis karnaval' en Rio.
Tuj nigrulo pli varman ritmon uzis, siajn plumojn alpruntis indiĝen' kaj la tuta Rio sin amuzis, dum al supro de la montoj supreniris la refren'...
Arlekeno venis el Italio kaj el Svisio venis la parfumĵetil'... Sed ni estas ja tri-rasa lando: Karnaval' kun sambo estas el Brazil'!
Karnavalon mi gardas en memoro kun ĝia melodi' ĝojplena: popolfesto de ritmo kaj koloro ĝis la roziĝo frumatena.
El fenestroj falis paperrubandoj... Eĉ en tramoj aŭdiĝis kantistar'... Kopakabana en gajaj bandoj je la sono de la sambo sin amuzis ĉe la mar'.
Reĝo Momo aperas nun en gloro tra nia bela urbo plena je ornam'... ĉiuj kune ĝis plej fora foro rekte el la koro kantas nun pri am'!
Registrita en la albumoj Karnavalo en Rio kaj Karnavale.
Rim: - Ze-Perejra - fondinto de brazila karnavalo. - Petro la Unua - tiama imperiestro de Brazilo. - Rio - mallongigo de la urbonomo Rio-de-Ĵanejro. - Kopakabana - fama kvartalo de Rio. - Reĝo Momo - dika karnavalemulo elektita ĉiujare por esti karnavala reĝo.
Pa, pa, pa, panjo. Panjo, mi volas. Panjo, mi volas suĉi. Donu la suĉilon. Donu suĉilon, donu suĉilon. Donu suĉilon, ke la bebo ne ploru plu.
Dormu fileto, ho de mia kor’. Prenu suĉbotelon kaj ven’ al mia danc’. Mi havas fratinon, kiel bela estas ŝi. Ŝi belege kantas kaj la edzo estas stulta.
KURIOZAĴO: Sambularo estas vorto proponita de la tradukinto por portugallingva "bloco carnavalesco", tipaj manifestiĝoj de strata karnavalo en Brazilo. Kelkaj estas tre bone organizitaj, kaj aliaj ("blocos do sujo" aŭ "blocos de sujo", t.e. "malpuraj sambularoj") estas improvizitaj kaj malorganizitaj: karnavaluloj kun improvizitaj aŭ ordinaraj kostumoj kuniĝas kaj je sono de ankaŭ improvizitaj instrumentoj defilas tra la urbo, kantante kaj dancante karnavalajn marŝetojn kaj sambojn de la samblernejoj.
Al mi patrino, al mi patrino,
Al mi la mamosubten'!
Donu suĉilon, donu suĉilon
Donu suĉilon por la beba seren'!
Dormu, fileto, kor’ de mia kor',
Prenu la suĉilon kaj al sambo, for!
Mi havas fratinon, tre bela jasmen',
Ŝi estas kredinda kaj la edzo nur kreten'
(Refreno)
Mi vidas junulinojn, eĉ sen la postulo,
Bedaŭrinde mi ne plu estas suĉulo...
Mi havas fratinon, je la nomo Sara,
Pro trookulumo iĝis ŝi senokulhara!
KURIOZAĴO (N.T.) - Tiu ĉi, el 1937, estas unu el la plej popularaj karnavalaj marŝoj ("marŝetoj", kiel oni karese aludas al la stilo), kiujn oni plu kantas tra la jardekoj. Ilin karakterizis leĝereco, kun tre supraĵaj (foje piketaj) tekstoj kaj facilaj rekantaĵoj kiel ĉefa trajto.
